Τεύχος 3
Ενότητες
Φωτό & Βίντεο
Δημοφιλή Άρθρα
Εορτολόγιο (νέο ημ.)
28/3 Ιλαρίων ο Νέος, Όσιος *
ΑΓΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ Ο ΝΕΟΣ, ΟΣΙΟΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Ο Όσιος Ιλαρίων διετέλεσε ηγούμενος της μονής Πελεκητής στην Τριγλία και διακρίθηκε για το ασκητικό του ήθος, το φιλόθεο ζήλο του, το χάρισμα της ελεημοσύνης και τους πνευματικούς αγώνες. Γι’ αυτό ο Άγιος Θεός τον προίκισε με το προορατικό χάρισμα. Ο Όσιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 754 μ.Χ. Ἀπολυτίκιον.Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.Ἰλαρότητι τρόπων καλλωπιζόμενος, ὡς καθαρώτατον σκεῦος τῆς ἐπιπνοίας Χριστοῦ, τῆς ἐνθέου βιοτῆς ἐδείχθης ἔσοπτρον ὅθεν ἀστράπτεις νοητῶς, ἀρετῶν μαρμαρυγᾶς, Πατὴρ ἠμῶν Ἰλαρίων, πρὸς ἀπλανῆ ὁδηγ...
Περισσότερα »
Εορτολόγιο (παλαιό ημ.)
15/3 Αγάπιος και οι συν αυτώ Μάρτυρες *
ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΠΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Τα ονόματα των γενναίων ανδρών, που μαρτύρησαν μαζί με τον Άγιο Αγάπιο, είναι τα εξής: Πλήσιος, Ρωμύλος, Τιμόλαος, Αλέξανδρος, Αλέξανδρος (δύο Αλέξανδροι), Διονύσιος και Διονύσιος (δύο Διονύσιοι). Έζησαν και κέρδισαν τα αθάνατα βραβεία, κατά το διωγμό του Διοκλητιανού (284-304) εναντίον της Εκκλησίας. Ο Αγάπιος ήταν από τη Γάζα της Παλαιστίνης, ο Τιμόλαος από τη Μαύρη Θάλασσα, οι δύο Διονύσιοι από την Τρίπολη της Φοινίκης, ο Ρωμύλος -υποδιάκονος- από τη Λύδδα ή Διόσπολη, ο Πλήσιος και οι δύο Αλέξανδροι από την Αίγυπτο. Κατηγορήθηκαν ότι είναι χριστιανοί και οδηγήθηκαν μπροστά στον έπαρχο της Καισαρείας Ουρβανό, όπου με παρρησία ομολόγησαν το Χριστό. Μάταιες απόπειρες έκανε εκείνος για να τ...
Περισσότερα »
Newsletter
Δωρεά Στον Σύνδεσμό Μας
Ο Πρόεδρος Κλίντον
" Η επίσκεψις του Μ. Κλίντον εις Αθήνας & Κωνσταντινούπολιν "
Μόνον όποιος δεν θέλει να ιδεί, δεν βλέπει και όποιος δεν θέλει να ακούση δεν ακούει. Αλλιώς, τα γεγονότα είναι φαεινώτερα του ηλίου και ο εξ’ αυτών θόρυβος ηχηρώτερος της βροντής. Τα ακολουθήσαντα γεγονότα της αισχρής μειοδοσίας εις Ελσίνκι, αποσαφηνίζουν, εξηγούν και προσδιορίζουν κάθε τυχούσα απορία η παραμένουσα αμφιβολία για το “καθεστώς πραγμάτων”, που πιεστικώς ήλθε να επιβάλλη η παρουσία του ιδίου του Προέδρου των Η.Π.Α. κατά το ταξείδιόν του εις τας δύο γείτονας χώρας.
Έχοντες την άνεσιν, πλέον, του... “επιμηθέως”, δυνάμεθα να συμπληρώσωμεν ο,τι τυχόν τας ημέρας εκείνας μας διέφευγε και να επιβεβαιώσωμεν φόβους και ανησυχίας που τότε μας εγεννήθησαν, επί τω ακούσματι και μόνον της ειδήσεως του επιχειρουμένου ταξειδίου του φερεφώνου της “ Νεας Εποχής”, αιμοσταγούς, ευτελισμένου, ανηθίκου και κακή τη μοίρα τοποθετηθέντος... “πλανητάρχου”.
Δεν ήτο αυτή ταύτη η κυβέρνησις των ανδρεικέλων, η αντιδρώσα εις τας πιέσεις των Η.Π.Α. περί άρσεως του “Veto”, αλλά ο υπάρχων εν αυτή φόβος από την λαϊκήν αντίδρασιν περί τούτου. Αν κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε, τότε από καιρού το “Veto” της Ελλάδος θα είχεν αρθή. Αυτές τις “φοβίες” της Μαρξιστικής κυβερνήσεως ήλθεν να απαλύνη ο Κλίντον, αυτοπροσώπως πλέον, ως και να μεθοδεύση την όλην προσέγγισιν της φαινομενικώς εν διαστάσει τελούσης Ελληνο - Τουρκικής διπλωματίας.
Ο Πρόεδρος των Η.Π.Α., εκαλείτο από τούς αυθέντας του, των ιδρυμάτων Ροκφέλερ της Αμερικής (N.S.A., Τριμερή Επιτροπή, Ίδρυμα Χεριτατζ, Τσέϊθαμ Χαουζ, Επιτροπή των 40, κ.λ.π.), να ρίψη συντριπτικόν το βάρος του επάνω σε κάθε απομένουσα “αντίστασιν” της ελληνικής πλευράς, εξηγών εν ταυτώ εις τούς Τούρκους την ακολουθητέαν πορείαν, ώστε να αποφευχθή (προσωρινώς, μέχρι υπογραφής) το “τσαλάκωμα” των Ελλήνων (η φράσις ανήκει στον κ. Κλίντον).
Οι αμετροεπείς και ποταπές γελοιότητες περί Ελληνο-Τουρκικής φιλίας, οι οποίες ηκολούθησαν τούς καταστρεπτικούς σεισμούς εις τας δύο χώρας, απετέλεσαν απρόσμενον δώρον εις τούς σχεδιασμούς των ξένων κέντρων εξουσίας, διευκολύνοντες κατά πολύ τούς χειρισμούς του όλου θέματος. Υπήρξαν αριστερές οργανώσεις “ειρήνης” εκ Λεσβου, οι οποίες δια τηλεγραφημάτων των προέτρεπον τον Έλληνα Πρωθυπουργόν να μην επιμείνη επί του “Veto”. Συγχρόνως, από καιρού, οι προκλητικές παρουσίες τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών είχον παύσει εις τούς ελληνικούς αιθέρας, αφήνοντες τούς αείποτε επιπολάζοντας Έλληνας εις την πρόσκαιρον μακαριότητά των.
Το σκηνικόν της προδοσίας έπρεπε να στηθή εις την Τουρκίαν (ήτο συμφερώτερον δια την Ν. Εποχή) και όχι εις την Ελλάδαν. Οι κατευθυνόμενες ... “αυθόρμητες” αναρχικές εκδηλώσεις εις Αθήνας και κομμουνιστικά συλλαλητήρια, έδειχναν να οδηγούν την κυβέρνησιν εις ... δύσκολον θέσιν, ώστε να ... αναγκασθή να μεταθέση την επίσκεψιν του Αμερικανού Προέδρου. Το θέμα ήτο να αποφευχθή η προγραμματισθείσα άφιξις του Κλίντον πρώτα εις Αθήνας, ώστε το παιχνίδι να παιχθή εις Κων/πολιν, όπερ και συνέβη. Μακράν των Αθηνών και του Ελληνικού Λαού, ήτο πλέον άνετον εις το δίδυμον της συμφοράς Σημίτη - Γ. Παπανδρέου να μεθοδεύσουν την προδοσία, αφ’ ου εκεί συνεφωνήθη η μη προβολή του “Veto” υπό της Ελλάδος, δια την έναρξιν των διαπραγματεύσεων εισόδου της Τουρκίας εις την Ευρωπαϊκήν Ένωσιν.
Η μετέπειτα άφιξις του προέδρου των Η.Π.Α εις Αθήνας (τα περί “αναβολής” εξεχάσθησαν αμέσως) ήτο καθαρώς εικονική, μη έχουσα ουσιαστικήν σημασίαν πλέον. Η “εμπνευσμένη” και “πατριωτική” ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία συνεκίνησε τούς αφελείς Έλληνας και ηύξησε το γόητρον του Προέδρου των εις την προς αυτόν εκτίμησίν των, δεν ίδρωσε το αυτί του Μπιλ Κλίντον. Ό,τι και εάν έλεγε ο κ. Στεφανόπουλος, του ήτο αδιάφορον διότι·
α) ήτο εν γνώσει της κοροϊδίας που επαίζετο την ώρα εκείνην ενώπιον 10 εκατομμυρίων Ελλήνων μεταξύ Προέδρου - Πρωθυπουργού, β)Η επιθυμητή απόφασις είχεν πλέον ληφθεί, και γ) Εις την Προεδρευομένην Δημοκρατίαν σημασία έχει τι λέει ο Πρωθυπουργός και όχι ο Πρόεδρος.
Άρα η επίσκεψις Κλίντον εις την Πατρίδα μας ουδέν καλόν και θετικόν άφησε πίσω της, ή μόνον τας κατεστραμμένας προθήκας, τα καμένα καταστήματα και τις λεηλατηθείσες περιουσίες των Ελλήνων μικρομεσαίων καταστηματαρχών, οι οποίοι εκλήθησαν να πληρώσουν τα σπασμένα της ενόχου αυτής επισκέψεως ...
...................................................................................................................
Μόλις ολίγον μετά την υπογραφήν εις Ελσίνκι, ζεύγη τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών παρεβίαζον προκλητικώς και αναιδώς τον εναέριον χώρον μας, χαστουκίζοντας (δια άλλην μίαν ακόμη φορά) περιφρονητικώς ένα αγέρωχον και ηρωϊκόν λαόν. Έναν υπερήφανον και ένδοξον λαόν, ο οποίος όμως σήμερα καθεύδει και δεν θέλει να συναιτισθή και να ανανήψη από όλες αυτές τις προδοσίες και τις συμφορές που του συμβαίνουν.
Άραγε θα ανανήψη κάποτε και πότε;
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ε. α.