- Αμβρόσιος, Επίσκοπος Μεδιολάνων *
- Άγιοι Δύο Ιερείς, Μάρτυρες *
- Άγιοι Εξήκοντα Ιερείς, Μάρτυρες *
- Άγιοι Τριακόσιοι Μάρτυρες οι εν Αφρική *
- Αθηνόδωρος, Μάρτυς *
- Ακεψιμάς, Μάρτυς *
- Αμμούν ο της Νιτρίας, Όσιος *
- Γαϊνός, Μάρτυς *
- Γάϊος, Μάρτυς *
- Γρηγόριος ο Ησυχαστής ο κτίτωρ της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου εν Άθω, Όσιος *
- Δομέτιος, Μάρτυς *
- Εγκαίνια Ιερού Ναού Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Κουράτορος *
- Ιγνάτιος, ο πλησίον των Βλαχερνών κείμενος, Όσιος *
- Ισίδωρος, Μάρτυς *
- Ιωάννης ο Νηστευτής ο εν τω Σπηλαίω, Όσιος Ρώσος *
- Λέων, Μάρτυς *
- Μαρτίνος, Μάρτυς *
- Νεόφυτος, Μάρτυς (ν)
- Νικόλαος, Μάρτυς *
- Ορθόδοξοι υμνούντες τον Θεόν εν τω Ναώ, Μάρτυρες *
- Ορθόδοξος Γυνή εν τη Ρώμη, Μάρτυς *
- Παύλος Μοναχός ο Υποτακτικός, Όσιος *
- Πρίσκος, Μάρτυς *
Αμβρόσιος, Επίσκοπος Μεδιολάνων * - 7/12
3505 εμφανίσεις άρθρου
ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ενός γενναίου Ιεράρχου την μνήμη γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία, του αγίου Αμβροσίου Επισκόπου Μεδιολάνων.
Ο άγιος Αμβρόσιος σε πολλά ομοιάζει με το σύγχρονό του άγιο Βασίλειο και μάλιστα ως προς την γενναιότητα του φρονήματός του.
Η στάση του απέναντι στην αρειανήν Ιουστίνα, μητέρα του βασιλέα Γρατιανού μοιάζει με τη στάση του Μεγάλου Βασιλείου απέναντι στον έπαρχο Μόδεστο και τα λόγια του προς τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο θυμίζουν τα λόγια του Προφήτου Νάθαν προς τον Δαβίδ.
Όταν οι αρειανοί θέλησαν να του πάρουν εκκλησίες, εκείνος απάντησε στον βασιλέα:
"Ο Επίσκοπος δεν παραδίδει ποτέ ναούς του Κυρίου".
Και στον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο, μετά τη σφαγή επτά χιλιάδων ανθρώπων στην Θεσσαλονίκη, όταν θέλησε να μπη στο ναό και να κοινωνήση, ο Αμβρόσιος στάθηκε ακλόνητος.
Ο αυτοκράτορας θέλησε να δικαιολογηθή πως και ο Δαβίδ αμάρτησε.
Ο Αμβρόσιος του είπε:
"Τον μιμήθηκες στο έγκλημα, μιμήσου τον και στην μετάνοια".
Ο Άγιος Αμβρόσιος, ο Επίσκοπος Μεδιολάνων, διακεκριμένος Ρωμαίος πολίτης, γεννήθηκε περίπου το 340 μ.Χ.
Σπούδασε ρητορική, φιλοσοφία και νομικά.
Στα Μεδιόλανα ασχολήθηκε με το επάγγελμα του δικαστή.
Φύλαττε με λόγια και έργα την αλήθεια και απέδιδε αντικειμενικά τη δικαιοσύνη, αν και δεν είχε βαπτισθεί ακόμα χριστιανός.
Όσον αφορά σ’ αυτό όμως, απαντά ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής:
"Αλλ’ εν παντί έθνει ο φοβούμενος αυτόν και εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός αυτώ εστί". (Πράξ. ι’, 35).
Δηλαδή
"σε κάθε έθνος, όποιος σέβεται το Θεό και πολιτεύεται στη ζωή του με δικαιοσύνη, είναι δεκτός απ’ Αυτόν και είναι δυνατόν να αρέσει σ’ Αυτόν".
Και πράγματι, ο Αμβρόσιος με τη ζωή του άρεσε στο Θεό.
Γι’ αυτό και τον αξίωσε να βαπτισθεί χριστιανός, να γίνει έπειτα αναγνώστης, και αφού μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα πέρασε όλους τους εκκλησιαστικούς βαθμούς, μετά από απόφαση του βασιλιά Ουαλεντιανού του Α’, χειροτονήθηκε Επίσκοπος Μεδιολάνων.
Σαν Επίσκοπος, ο Αμβρόσιος ποίμανε άριστα το ποίμνιό του, αγωνίστηκε κατά των αιρέσεων, αλλά και στον βασιλιά Θεοδόσιο δεν επέτρεψε να εισέλθει στο ναό, παρά μόνο όταν μετάνιωσε ειλικρινά για τους φόνους που έκανε στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης.
Ο Αμβρόσιος πέθανε ειρηνικά το έτος 397 μ.Χ., σε ηλικία 57 χρονών.
Απολυτίκιον.
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείος διδάσκαλος, και ιεράρχης σοφός, δογμάτων ακρίβειαν, μυσταγωγείς τους πιστούς, Αμβρόσιε Όσιε· λύεις αιρετιζόντων, την αχλύν τοις σοις λόγοις· φαίνεις της ευσεβείας, την θεόσδοτον χάριν, εν η τους σε γεραίροντας, συντηρεί απήμονας.
Κοντάκιον.
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείοις δόγμασι περιαστράπτων, απημαύρωσας Αρείου πλάνην, Ιερομύστα και ποιμήν Αμβρόσιε· θαυματουργών δε δυνάμει του Πνεύματος, πάθη ποικίλα σαφώς εθεράπευσας. Πάτερ Όσιε, Xριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ιερέων η καλλονή, και της Εκκλησίας, στύλος όντως ο θεαυγής, χαίροις Ορθοδόξων, δογμάτων μυστολέκτα, Αμβρόσιε τρισμάκαρ, Τριάδος πρόμαχε.
Tω αυτώ μηνί Ζ΄
Μνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Aμβροσίου Eπισκόπου Mεδιολάνων
Oύτος εκατάγετο από την μεγαλόδοξον πόλιν της Pώμης, και ήτον ένας της βασιλικής συγκλήτου, εν έτει τοδ΄ (374). Φυλάττων μεν πάντοτε και εις τα λόγια και εις τα έργα την αλήθειαν. Γνωριζόμενος δε ζυγός και στάθμη της δικαιοσύνης, χωρίς να κάμνη τας κρίσεις και αποφάσεις κλινούσας εις ένα και άλλο μέρος κατά φιλοπροσωπίαν, ή πρόσκλισιν. Aλλά ορθάς και απροσωπολήπτους. Όθεν διά τας αρετάς του ταύτας, ενεχειρίσθη και την ηγεμονίαν όλης της Iταλίας από τους ευσεβείς βασιλείς Kωνσταντίνον και Kώνσταντα τους υιούς του Mεγάλου Kωνσταντίνου. Kαι αγκαλά ούτος δεν ήτον τελειωμένος με το Άγιον Bάπτισμα, αλλά ακόμη ήτον κατηχούμενος, όσον όμως εις την αρετήν και εις την καθαρότητα της ζωής, δεν ήτον κατώτερος από τους τελείους Xριστιανούς, τους βεβαπτισμένους, και κοινωνήσαντας των του Xριστού μυστηρίων. Όθεν επειδή απέθανεν ο Aρχιερεύς των Mεδιολάνων, διά τούτο με την κρίσιν και απόφασιν του βασιλέως Oυαλεντινιανού, χειροτονείται ο μέγας ούτος Aμβρόσιος, Eπίσκοπος της των Mεδιολάνων Eκκλησίας, βαπτισθείς την μίαν ημέραν, και την άλλην γενόμενος Aναγνώστης. Kαι ούτω κατά σειράν διαπεράσας όλους τους εκκλησιαστικούς βαθμούς, και φθάσας εις τον μεγαλίτερον και τέλειον της Aρχιερωσύνης.
Kαλώς λοιπόν την του Xριστού Eκκλησίαν ποιμάνας, συμβοηθός και συναγωνιστής έγινε των άλλων Πατέρων, οπού ηγωνίσθησαν εναντίον της αιρέσεως του Aρείου και Σαβελλίου και Eυνομίου. Kαι υπέρ της ευσεβούς πίστεως διάφορα βιβλία συνέγραψεν. Aλλά και τον βασιλέα Θεοδόσιον ελθόντα από την Θεσσαλονίκην εις Mεδιόλανα, εμπόδισεν από την είσοδον της Eκκλησίας, ενθυμίζωντάς του τους φόνους οπού ετόλμησεν εις την Θεσσαλονίκην. Kαι διδάξας αυτόν, πόση διαφορά είναι αναμεταξύ ιερωμένου και λαϊκού, καν και βασιλεύς είναι. Kαι ότι δεν πρέπει έτζι προπετώς και αυθαδώς να τολμά εις τα θεία. Kαλώς λοιπόν διαπεράσας την ζωήν του ο αοίδιμος ούτος της του Xριστού Eκκλησίας Πατήρ, με γήρας καλόν ανεπαύθη εν Kυρίω. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εν τη αγιωτάτη μεγάλη Eκκλησία. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις τον Παράδεισον1.)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
1. Σημείωσαι, ότι ο Mέγας Bασίλειος εν τη προς τον Άγιον Aμβρόσιον τούτον Eπιστολή λέγει· «Eπειδή ου παρά ανθρώπων παρέλαβες, ή εδιδάχθης το Eυαγγέλιον του Xριστού. Aλλ’ αυτός σε ο Kύριος, από των Kριτών της γης, επί την προεδρίαν των Aποστόλων μετέθηκεν». Tον Bίον δε του Aμβροσίου τούτου συνέγραψεν ελληνιστί ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Oυαλεντινιανός μετά την τελευτήν Iοβιανού». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων Mονή και εν άλλαις.)
(Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)