Ορθόδοξος Ιεραποστολικός ΣύνδεσμοςΤεύχος 18
Ενότητες
Φωτό & Βίντεο
Δημοφιλή Άρθρα
Εορτολόγιο (νέο ημ.)
20/6 Μεθόδιος, Επίσκοπος Πατάρων, Ιερομάρτυς *
ΑΓΙΟΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΤΑΡΩΝ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Άγιος Μεθόδιος έζησε κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Η σπάνια αρετή του και η μεγάλη μόρφωση που τον διέκρινε τον ανέβασαν στον Επισκοπικό θρόνο των Πατάρων.Σαν Επίσκοπος, επεδίωκε να επιτελεί τέλεια τα καθήκοντα του. Ο φωτιστικός λόγος του, σε συνδυασμό με το άγιο παράδειγμα του, έτρεφε τις ψυχές των ανθρώπων του ποιμνίου του. Ήταν ακοίμητος φρουρός του ορθοδόξου δόγματος και αποφασισμένος σε όλη του τη ζωή «φυλάσσειν τὰ δόγματα τὰ κεκριμένα ὑπὸ τῶν ἀποστόλων» (Πραξ. ιστ’, 4). Δηλαδή, να φυλάττει τις αποφάσεις, που είχαν οριστικά κριθεί σαν μόνες ορθές από τους Αποστόλους. Γι’ αυτό και πέτυχε μετά από συστηματικό αγώνα να περιορίσει σημαντικά στην επαρχία του τους οπαδούς των λανθασ... Περισσότερα »
Εορτολόγιο (παλαιό ημ.)
7/6 Θεόδοτος ο εν Αγκύρα, Ιερομάρτυς *
ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΤΟΣ ΕΝ ΑΓΚΥΡΑ, ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Άγιος Θεόδοτος καταγόταν από την Άγκυρα της Γαλατίας και ήταν έμπορος σιτηρών και συγχρόνως εξασκούσε το επάγγελμα του αρτοποιού. Άνθρωπος ευσεβής και ελεήμων ο Θεόδοτος, μοίραζε ψωμιά στους φτωχούς και έκανε συχνά επισκέψεις στους φυλακισμένους χριστιανούς και τους τροφοδοτούσε ανάλογα.
Η ειδωλολατρική μανία όμως κατά των χριστιανών εκδηλώθηκε με το φόνο μιας ομάδας χριστιανών παρθένων, στα νερά μιας λίμνης (βλέπε βιογραφία τους 18 Μαΐου). Τη νύχτα ο Θεόδοτος, άνδρας με θάρρος και θερμή πίστη στο Χριστό, έβγαλε από τη λίμνη τα τίμια λείψανα των παρθένων και τα έθαψε.
Η ενέργειά του αυτή καταγγέλθηκε στον Έπαρχο Θεότεκνο, που αμέσως τον συνέλαβε και τον ανέκρινε. Ο Θεόδοτος παραδέχθηκε την ενέρ... Περισσότερα »
Newsletter
Δωρεά Στον Σύνδεσμό Μας
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Του Κορίνθου Παντελεήμονος
Η γέννηση της προσωπικότητας και του παγκοσμίου έργου της Μαριάμ, της Παναγίας μας, ωρίστηκε από τον Θεο πίσω στα τρίσβαθα προαιώνια χρόνια της αρχής της Δημιουργίας, τότε που η Αλαζονεία (χωρίς να παύη ποτέ) του Ανθρώπου προσεπάθησεν μέσω δολιχοδρομίας, τη Θεωση του. Η Αρά κατά του Σατανά και της δολιότητός του, από την Θεότητα, υπήρξε σαφής, αυστηρή και προσδιοριστική· έλεγε δε: "Έχθρα θα βάλω ανάμεσα σε σένα και στο σπέρμα της γυναικός (Θαυματουργική Συλληψη του Χριστού κατά τον Ευαγγελισμόν). Αυτός (ο Χριστός) θα συντρίψη την κεφαλή και Συ θα του δαγκώσεις (απλά) την φτέρνα του" (Γένεσις 3, 15).
Έτσι έτρεχαν και κυλούσαν οι αιώνες των αιώνων, με προφητικές υπενθυμίσεις, "ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει" (Ησαΐας), με συμβολικά γεγονότα όπως η καιομένη και μη φλεγομένη βάτος στο Σινά, με τον Μωϋσή και άλλους, με αινιγματικές προσρήσεις, "αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού, τέρατα γης α προείδεν Ιωήλ, Αίμα την Σαρκωσιν, Πυρ την Θεότητα Ατμίδα δε Καπνού, το Πνεύμα το Άγιον το επελθόν τη Παρθένω και κόσμος ευωδιάσαν" (Ιωήλ 3,3 και Ύμνος Εκκλησίας) και αμέτρητες άλλες "ρήσεις Προφητών και Αινίγματα την Σαρκωσιν υπέφηναν την εκ Παρθένου Σου Χριστέ" (Εκκλ. Ύμνος).
Όταν δε, τέλος, "ήλθε το Πλήρωμα του Χρόνου" (Γαλ. 4, 4 και Εφεσ. 1, 10) το προλεχθέν από την Θεϊκή Φωνή στις αυγές της Κοσμοανθρωποδημιουργίας, ο Αρχάγγελος της Καινής Διαθήκης, Γαβριήλ στην ελληνόφωνη μαζί και εβραιόφωνη Ναζαρέτ, κατά υπερφυή τρόπον, γίνεται ο πραγματοφορέας της Προαιώνιας Βουλής του Υψίστου με την προσφώνησή του προς την Παναγία, "Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κυριος μετά σου, Ευλογημένη συ εν γυναιξί" (Λουκ. 1, 28). Στον συγκλονιστικό διάλογο που ακολούθησε μεταξύ της Μαριάμ και του Αρχαγγέλου, λόγω του τρόμου και των αμφιβολιών της Παναγίας -Μαριάμ, τελικά αντήχησεν η υπέροχη φράση της Παναγίας προς τον Γαβριήλ "ιδού η δούλη Κυρίου, Γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου" (Λουκ. 1, 38). Η αποδοχή της υπερφυούς αυτής κοσμοσωτηριώδους αποστολής από την Μαριάμ υπήρξε το τρομερό αντίδοτο στην υπόκυψη προς τον πειρασμό του Όφεως - Σατανά της Εύας, δηλαδή της Αποστασίας και ο πρώτος διορθωτικός θεμέλιος λίθος για την Σωτηρία των πεσόντων.
Τα επιγραμματικά παραπάνω αποσπάσματα, για την προφητική κτλ. ύπαρξη - από το Α’ Βιβλίο "Γενεσις", στην Παλαιά Διαθήκη - της Μαριάμ της Ναζαρέτ παρετέθησαν ως οριακές αποδείξεις γι’ αυτήν την Παναγία μας, υφιστάμενα κείμενα, όπως είναι των και σαν διηγητικών επενδύσεών της, δυσκολώτατα να περιγραφή προσδιοριστικά, Αποκαλυπτικής Αλήθειας.
Η αμφισβήτησή τους, από μερικούς η όλους η ωρισμένους, η τοποθέτησίς τους σαν εικονικών διηγήσεων της προσλήψεως των βαθυτέρων νοημάτων τους, υφίσταται στη σημερινή εποχή, κατά την οποία η Νοησιοκρατία η Ορθολογισμός η Λογικοκρατία παίζουν δευτερεύοντα λόγο, ως καιρίως πληγείσες στη σύγχρονη διανόηση, μετά τα πλήγματα αυτά που πήραν από την επιστημονική ψηλάφηση της πραγματικότητας της απόψεως 1 της Σχετικότητας του Α. Αϊνστάιν, της επίσης επιστημονικής ψηλάφησης της απόψεως 2 της Απροσδιοριστίας του Χαϊζενμπεργκ και άλλων, καθώς και της άλλης παρεμφερούς περιπτώσεως, της επιστημονικής ψηλάφησης της περί 3 Αναδόμησης του Ζακ Ντεριντά, και ακόμη περαιτέρω του Χαστικού γεγονότος, όπως τα διετύπωσαν οι Χαστικοί, με επικεφαλής τον Ηλία Μπριγκαζίν. Στις ανωτέρω περιπτώσεις τα προκύπτοντα δύσκολα ερωτήματα τα χαϊδεύει, όπως πάντοτε, η αθάνατη πίστη, με όποια της μορφή, όπως και με τα ανέκαθεν, εις χρήσιν αξιώματα.
Τελος, το και παρηγορητικό και προπαντός πειστικό, είναι το επ’ εσχάτων επιστημονικό διατύπωμα, από τον φυσικό, δημιούργημα του Θεού, κόσμο, κατά το οποίον "το ηλεκτρόνιο είναι και σωματίδιο και κύμα". Από εκεί λοιπόν και πέρα καταλαβαίνουμε καθαρά το γραμμένο ότι "ουκ αδυνατίσει τω Θεώ ουδέ εν ρήμα" (Λουκ. 1, 37). Κατά μείζονα συνέπεια λοιπόν και στον πνευματικό κόσμο ο Χριστός είναι και Θεός και Άνθρωπος όπως και Παρθένος και Μητηρ, Μητροπάρθενος, η Τιμιωτέρα των Χερουβείμ, Παναγία μας.
Ὁ Μέγας Φώτιος, Κωνσταντινουπόλεως: Καί θά κλείσουμε μέ ἕνα κείμενο τοῦ Μεγάλου Φωτίου πού τοπο- θετεῖ τά πράγματα στή σωστή τους διάσταση, σχετικά μέ τά λάθη τῶν Ἁγίων μας, ἀλλά καί τόν ἀπαραίτητο σεβασμό, ἀγάπη καί τιμή πού πρέπει νά ἀποδίδουμε πρός αὐτούς πάντοτε, ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ὀρ- θόδοξοι Χριστιανοί. «Πόσαι δὲ περιστάσεις πραγμάτων πολλοὺς (πατέρες) ἐξεβιάζοντο, τὰ μὲν παραφθέγξασθαι, τὰ δὲ πρὸς οἰκονομίαν εἰπεῖν, τὰ δὲ καὶ τῶν ἀπει- θούντων ἐπαναστάντων, τὰ δὲ καὶ ἀγνοία, οἵα δὴ περιολισθῆσαι ἀνθρώπι- νον... Εἰ δὲ παρεφθέξαντο μὲν ἢ διὰ τινὰ αἰτίαν νῦν ἀγνοουμένην ἡμῖν τῆς εὐθύτητος ἐξετράπησαν, οὐδεμία δὲ ζήτησις αὐτοῖς προσενήνεκται, οὐδ’ εἰς μάθησιν τῆς ἀληθείας οὐδεὶς αὐτοὺς παρακάλεσε, πατέρας μὲν οὐδὲν ἔλαττον αὐτούς, εἰ καὶ μὴ τοῦτο εἶπον, ἐπιγραφόμεθα... τοῖς λόγοις τούτων, ἐν οἷς παρηνέχθησαν, οὐχ ἑψόμεθα…». (Μεγάλου Φωτίου Ἐπιστολὴ Ε΄, πρὸς τὸν Ἀκυλουΐας Ἰωάννην, εἰς Ι. Βαλέττα, Φωτίου Ἐπιστολαί, Λονδίνο 1864, σ. 196) Δηλαδή: «...Ἀκόμη δέ, πόσες δυσκολίες τῶν καταστάσεων ἀνάγκαζαν πολ- λοὺς Πατέρες, ἄλλα νὰ τὰ παραβλέπουν καί νά τά τροποποιοῦν, ἄλλα νὰ τὰ λὲνε μὲ πνεῦμα συγκατάβασης, ἄλλα νὰ λὲνε ὅταν ξε- σηκώνονταν οἱ ἀπείθαρχοι, ἄλλα νὰ τὰ λὲνε ἀπὸ ἄγνοια, καθὼς βέ- βαια εἶναι ἀνθρώπινο τό νὰ σφάλλει κανείς. Καὶ ἂν παραποίησαν κάτι, ἤ γιά κάποιο λόγο ποὺ ἐμεῖς τώρα ἀγνοοῦμε, παρεξέκλιναν ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πορεία, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ δὲν τοὺς ζητήθηκε νὰ ἐκφέρουν ἄποψη, οὔτε καί βρέθηκε κανεὶς νά τοὺς διδάξει τό ὀρθό, παρακαλώντας τους νά ἐπιστρέψουν στήν ἀλήθεια, ἐμεῖς παρ’ ὅλα αὐτά καί πάλι τοὺς ἀναγνωρίζουμε τὸ ἴδιο ὡς Πατέρες, ὅπως θὰ τοὺς ἀναγνωρίζαμε καὶ ἂν δὲν ἐξέφραζαν αὐτὴ τὴν ἐσφαλμένη ἄποψη...».