Ανθούσα, Οσία * - 12/4

ΑΓΙΑ ΑΝΘΟΥΣΑ, ΟΣΙΑ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

"Ου τόπω, αλλά τρόπω την μοναδικήν πολιτείαν ορίζομεν", γράφει ο Μέγας Βασίλειος.
Κι αληθινά δεν είναι ο τόπος, μα ο τρόπος που κάνει τον μοναχό.
Γιατί και τούτο είναι αληθινό, πως ο διάβολος δεν πειράζει τους ανθρώπους μόνο στην πόλη, μα και στην έρημο και μάλιστα καμμιά φορά περισσότερο εκεί.
Γι’ αυτό μπορεί κανείς και στην πόλη νάναι μοναχός - "κοσμοκαλόγερος" - αφού καλογερική δεν είναι το σχήμα μόνο, μα κι ο τρόπος, η εσωτερική διάθεση, η υπακοή, η ακτημοσύνη και τάλλα της μοναχικής πολιτείας.
Η Οσία Ανθούσα, την οποίαν τιμά σήμερα η Εκκλησία, ήταν κόρη βασιλέως, εγεννήθη κι έζησε μέσα στο βασιλικό παλάτι, αληθινή μοναχή και εις τίποτε δεν την εμπόδισε ο θόρυβος της κοσμικής ζωής και η βασιλική λαμπρότης του τόπου.
Μερικοί τώρα που φεύγουν στα μοναστήρια ένα κατορθώνουν, να μεταφέρουν εκεί τον θόρυβο του κόσμου και να μεταβάλουν σε "τουριστικά" κέντρα τους τόπους της προσευχής και της πνευματικής ασκήσεως.

Η Οσία Ανθούσα ήταν θυγατέρα του εικονομάχου βασιλιά Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου και της τρίτης συζύγου του Ευδοκίας. Γεννήθηκε μέσα στην ανακτορική δόξα και λαμπρότητα, αλλά αυτή ζήτησε αλλού την ευχαρίστηση και παρηγοριά της ψυχής της.

Μάταια ο βασιλιάς πατέρας της (741 - 775 μ.Χ.) θέλησε να την παντρέψει με νέο που είχε όλα τα πλεονεκτήματα του γένους, του κάλλους και του πλούτου. Αυτή έφερε στην καρδιά της βαθειά τη θλίψη, ότι ο πατέρας της ήταν εχθρός των εικόνων και δεν ήθελε σύζυγο που είχε τα ίδια φρονήματα μ’ αυτόν. Παρέμεινε λοιπόν άγαμη και χρησιμοποιούσε τον καιρό της σε έργα ελέους και φιλανθρωπίας.

Μετά το θάνατο του πατέρα της, μοίρασε τα υπάρχοντα της σε φτωχούς, φιλανθρωπικά ιδρύματα και ναούς και έγινε μοναχή από τον Πατριάρχη Ταράσιο μολονότι δέχθηκε πολλές παρακλήσεις και πιέσθηκε από την ευσεβέστατη αυγούστα Ειρήνη την Αθηναία (797 - 802 μ.Χ.) να μείνει μαζί της και να συμβασιλεύσει. Στο μοναστήρι η ζωή της ήταν ασκητική, γεμάτη ταπεινοφροσύνη και αγάπη.

Το έτος 809 μ.Χ. και σε ηλικία 52 ετών έφυγε από τον κόσμο αυτό, σ’ όλα άξια του αμάραντου στεφάνου της αιώνιας βασιλείας, η παρθένος η σεμνή, που καταφρόνησε τις ψεύτικες λάμψεις και τις απατηλές τιμές των πρόσκαιρων βασιλειών της γης.