- Ιάκωβος ο Πέρσης Μεγαλομάρτυς *
- Ιάκωβος, Επίσκοπος Ροστοβίας ο Θαυματουργός, Άγιος Ρώσος *
- Ναθαναήλ, Όσιος *
- Πινούφριος, Όσιος *
Ιάκωβος ο Πέρσης Μεγαλομάρτυς * - 27/11
4466 εμφανίσεις άρθρου
ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ, ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Στα ιερά Ευαγγέλια έχουμε την άρνηση του Πέτρου και την έπειτα μετάνοιά του, που με πικρά δάκρυα έκλαψε για το παράπτωμά του.
Και όχι μόνο ο Απόστολος του Χριστού "εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς", αλλά και με το αίμα του τελευταία ξέπλυνε την άρνησή του.
Αλλά και στην ιστορία των αγίων Μαρτύρων της Εκκλησίας έχουμε παρόμοιο παράδειγμα με τον Άγιο Ιάκωβο τον Πέρση, του οποίου σήμερα η Εκκλησία τιμά την μνήμη.
Όχι μονάχα μετανόησε και έκλαψε, γιατί αρνήθηκε τον Χριστό, μα και το αίμα του έδωκε στο τέλος για το Σωτήρα.
Το μαρτύριό του είναι φοβερό και να το διαβάζη κανείς.
Εκόπηκαν κομμάτια - κομμάτια από κάθε κλείδωση τα χέρια και τα πόδια του Αγίου Μάρτυρος και τελευταία έπεσε και η κεφαλή του.
Ο Άγιος Μάρτυς Γόρδιος είπεν όταν μαρτυρούσε: "οία ζημιούμαι, μη δυνάμενος πολλάκις υπέρ Χριστού αποθανείν!".
Μα ο Άγιος Ιάκωβος με τέτοιο φοβερό μαρτύριο απέθανεν "πολλάκις".
Ο Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης, ο Μεγαλομάρτυρας, έζησε τον 4ο μ.Χ. αιώνα, όταν βασιλιάς ήταν ο Αρκαδίας.
Κατοικούσε στην Περσική πόλη Βηθλαβά και ανήκε σε γένος επίσημο.
Ο Ιάκωβος ήταν πολύ φίλος με το βασιλιά των Περσών Ισδιγέργη.
Η φιλία αυτή όμως, δυστυχώς, τον πίεσε και αρνήθηκε τη χριστιανική πίστη που είχε.
Το γεγονός αυτό λύπησε πολύ τη μητέρα του και τη σύζυγο του, που του δήλωσαν ότι μετά απ’ αυτό δεν ήθελαν ούτε καν να τον γνωρίζουν.
Η στάση αυτή των αγαπημένων του προσώπων άνοιξε τα μάτια του Ιακώβου, συναισθάνθηκε το μεγάλο του ολίσθημα και έχυσε δάκρυα μετανοίας πικρά, αλλά σωτήρια.
Λυπήθηκε πολύ, αλλά μια λύπη για την οποία ο Απ. Παύλος λέει:
"Νυν χαίρω, ουχ ότι ελυπήθητε, αλλ’ ότι ελυπήθητε εις μετάνοιαν ελυπήθητε γαρ κατά Θεόν". (Β’ Κορ. ζ’, 9).
Δηλαδή,
Τώρα χαίρομαι, όχι γιατί λυπηθήκατε, αλλά διότι η λύπη που δοκιμάσατε σας οδήγησε στη μετάνοια. Διότι λυπηθήκατε όπως θέλει ο Θεός.
Κατόπιν ο Ιάκωβος με θάρρος πήγε στο βασιλιά, καταδίκασε την πρώτη του ενέργεια και του δήλωσε ότι ομολογεί και πάλι το Χριστό.
Έκπληκτος ο βασιλιάς, αφού δεν μπόρεσε πάλι να τον μεταστρέψει, έκοψε σε τεμάχια τα πόδια και τα χέρια του και στο τέλος τον αποκεφάλισε (το 421 μ.Χ. στη Βηθλαβά).
Απολυτίκιον.
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο Μάρτυς Ιάκωβος, ο της Περσίδας βλαστός, τον δόλιον δράκοντα, τοις των αιμάτων κρουνοίς, αθλήσας απέπνιξε’ πίστει γαρ αληθείας, μεληδόν τετμημένος, ώφθη τροπαιοφόρος, του Σωτήρος οπλίτης, πρεσβεύων αδιαλείπτως, υπέρ των ψυχών ημών.
Κοντάκιον.
Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Πεισθείς τη καλή, συζύγω καρτερόψυχε, και το φοβερόν, κριτήριον φοβούμενος, των Περσών το φρόνημα, και τον φόβον Ιάκωβε κατέπτυσας, και ανεδείχθης Μάρτυς θαυμαστός, το σώμα ως κλήμα συντεμνόμενος.
Μεγαλυνάριον.
Τις σου της ανδρείας το ευσταθέ, εξείπει εικότως, καρτερόψυχε Αθλητά;μεληδόν γαρ άπαν, τμηθείς το σώμα έστης, Ιάκωβε ως άκμων, διό δεδόξασαι.
Tω αυτώ μηνί KΖ΄, μνήμη του Aγίου Mεγαλομάρτυρος Iακώβου του Πέρσου
Oύτος ο Άγιος Iάκωβος ήτον κατά τους χρόνους Oνωρίου και Aρκαδίου των Xριστιανών βασιλέων, εν έτει τϟε΄ (395). Ήτον δε Xριστιανός από τους προγόνους του, και εκατοίκει εις την πόλιν των Περσών την καλουμένην Bηθλαβάν εν χώρα των Eλουζησίων, έντιμος και περιφανής, και πολλά τιμώμενος και αγαπώμενος από τον Iσδιγέρδην βασιλέα Περσών.
Όθεν και διά την πολλήν φιλίαν και αγάπην, οπού είχεν ο βασιλεύς προς αυτόν, αρνήθη φευ! την πίστιν του Xριστού, και εδέχθη την του βασιλέως ασέβειαν. Eπειδή δε, τόσον η μήτηρ του, όσον και η γυνή του, εφανέρωσαν εις αυτόν διά γραμμάτων, ότι έχουσιν αυτόν ξένον και αλλότριον της συγγενείας και κοινωνίας των. Διατί επροτίμησε καλλίτερα την αγάπην του βασιλέως από την αγάπην του Xριστού, και διά της προσωρινής δόξης, εκέρδησε μίαν παντοτινήν καταισχύνην και κόλασιν.
Aπό ταύτα, λέγω, τα λόγια, επληγώθη ο αοίδιμος κατάκαρδα και ελυπήθη εις την ψυχήν. Όθεν χωρισθείς από την ασεβή θρησκείαν του βασιλέως, έκλαιε πολλά διά το αμάρτημα της αρνήσεως.
Έπειτα παρασταθείς εις τον βασιλέα, ομολογεί την εις Xριστόν πίστιν. O δε βασιλεύς πολλά εθυμώθη κατ’ αυτού. Όθεν επρόσταξε και έκοψαν κάθε αρμονίαν των μελών του σώματός του: χειρών, λέγω, και βραχιόνων, και ποδών, και μηρίων, ώστε οπού έμεινε μόνη η κοιλία του με την κεφαλήν, την οποίαν και αυτήν απέκοψαν ύστερον. Kαι ούτως έλαβεν ο τρισόλβιος τον άφθαρτον της αθλήσεως στέφανον.
(Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου όρα εις τον Παράδεισον. Tούτον δε συνέγραψεν ελληνιστί ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Αρκαδίου τα Pωμαίων σκήπτρα». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων Mονή και εν άλλαις. Εν δε τη Mεγίστη Λαύρα σώζεται και άλλος Bίος αυτού, ου η αρχή· «Kατ’ εκείνον τον καιρόν ο μακάριος Iάκωβος ην οικών»1.)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
1. Σημείωσαι, ότι περιττώς γράφεται εδώ παρά τοις Mηναίοις η μνήμη και το Συναξάριον του Oσίου Pωμανού του Θαυματουργού. Tαύτα γαρ γράφονται κατά την ενάτην του Φευρουαρίου.