- Βονιφάτιος Μάρτυς και Αγλαΐα
- Άγιαι Εβδομήκοντα Γυναίκες Μάρτυρες *
- Άγιοι Διακόσιοι Άνδρες Μάρτυρες *
- Γρηγέντιος Επίσκοπος Αιθιοπίας, Όσιος *
- Ευτύχιος, Μάρτυς *
- Ηλίας Μουρόμας ο Θαυματουργός εν τω σπηλαίω, Όσιος Ρώσος *
- Ηλίας, Πρόβος και Άρης, Μάρτυρες *
- Θεσσαλονίκη, Μάρτυς *
- Τιμόθεος και Πολύευκτος, Μάρτυρες *
- Τρύφων, Μάρτυς *
Βονιφάτιος Μάρτυς και Αγλαΐα - 19/12
3222 εμφανίσεις άρθρου
ΑΓΙΟΙ ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΑΓΛΑΪΑ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η χριστιανική αγιωσύνη είναι δρόμος του μαρτυρίου και της ασκήσεως, που τον ακολουθούν οι αμαρτωλοί.
Ο Άγιος Παύλος γράφει: «επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού» κι αυτό θα πη πως η αγιωσύνη ποτέ δεν είναι συντελεσμένη στην γη, αλλά "επιτελείται".
Αυτή την αλήθεια, που έτσι όπως διατυπώνεται, μας φαίνεται παράδοξη, μπορούμε να την δούμε και να την καταλάβωμε στον βίο και την άθληση του αγίου Μάρτυρος Βονιφατίου, του οποίου η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη.
Τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του ο Άγιος του Θεού τις ξέπλυνε με το αίμα του μαρτυρίου του.
Ήταν δούλος και με την εντολή της κυρίας του ξεκίνησε από τη Ρώμη να πάη στην Ανατολή για να φέρη ιερά λείψανα αγίων Μαρτύρων.
Οι σύνδουλοί του εγύρισαν ύστερα από καιρό κι αντί για άλλα λείψανα έφεραν στην κυρία τους τα ιερά λείψανα του Βονιφατίου.
Την αγιωσύνη και την αιώνιο ζωή την κερδίζουν οι θνητοί άνθρωποι και οι αμαρτωλοί της γης.
«ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». (Ματθ. κα΄, 31)
Οι Άγιοι Βονιφάτιος και Αγλαΐα η Ρωμαία, έζησαν τον 3ο μ.Χ. αιώνα.
Η Αγλαΐα ανήκε στην τάξη των ευγενών και πλούσιων Ρωμαίων γυναικών και ήταν πάντα πρόθυμη στις ελεημοσύνες και στις διάφορες αγαθοεργίες.
Ο δε Βονιφάτιος ήταν γραμματέας της περιουσίας της Αγλαΐας και επόπτης των κτημάτων της.
Όπως η κυρία του, ήταν και αυτός εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος.
Διαχειριζόταν την περιουσία της Αγλαΐας με πολλή τιμιότητα, και απέναντι στους υπηρέτες ήταν ευγενέστατος.
Αλλά η ανεξέλεγκτη καλοζωϊα έπνιξε την πνευματικότητα του Βονιφατίου και της Αγλαΐας.
Άναψε την εύφλεκτη νεότητά τους και παρασύρθηκαν από τις ένοχες σαρκικές ηδονές.
Ευτυχώς όμως, ο έλεγχος των συνειδήσεών τους ήταν αυτός που τελικά επικράτησε. Αμάρτησαν. Έκλαψαν και οι δύο πικρά. Θα τους δεχόταν άραγε και πάλι ο Θεός σαν ζωντανά μέλη της Εκκλησίας του;
Γιατί όχι; Άλλωστε, ο Ίδιος είπε:
«Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοοϋντι». (Λουκά, ιε’, 10).
Δηλαδή,
χαρά γίνεται στους ουρανούς, με την παρουσία αγγέλων του Θεού, που συμμετέχουν στη χαρά αυτή, για έναν αμαρτωλό που μετανοεί.
Με πολλή συντριβή λοιπόν, οι δύο μετανοούντες εξομολογήθηκαν το ηθικό τους ολίσθημα σε πνευματικό ιερέα και η ηθική τους επιστροφή και αναγέννηση ήταν πλέον γεγονός.
Έτσι αργότερα, ο μεν Βονιφάτιος πέθανε μαρτυρικά για την πίστη στην Ταρσό της Κιλικίας, η δε Αγλαΐα, αφού πούλησε τα υπάρχοντά της, έζησε οσίως και θεαρέστως, αφιερώνοντας μάλιστα την ζωή της στην ανακούφιση των φτωχών και των πασχόντων, αξιουμένη ακόμη και πολλών θαυμάτων.
Απολυτίκιον.
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαθε.
Μαρτύρων την εύκλειαν, ιχνηλατήσας θερμώς, Χριστόν ωμολόγησας, επί απίστων στερρώς, σοφέ Βονιφάτιε, όθεν καθάπερ πλούτον, αδαπάνητον Μάρτυς, δέδωκάς σου το σώμα, τη σεμνή Αγλαΐα’ εξ ου τω κοσμώ πηγάζει, ρώσις και έλεος.
Κοντάκιον.
Ήχος ο αυτός. Επεφάνης σήμερον.
Ιερείον άμωμον εθελουσίως, σεαυτόν προσήγαγες, τω εκ Παρθένου διά σε, τεχθήναι μέλλοντι Άγιε, στεφανηφόρε σοφέ Βονιφάτιε.
Μεγαλυνάριον.
Άθλοις απαθείας καταυγασθείς, παθών της δουλείας, απεσείσω τον σκοτασμόν, και ανδραγαθήσας, υιός φωτός εδείχθης, ως Αθλητής του Λόγου, ω Βονιφάτιε.
Tω αυτώ μηνί IΘ΄
Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Bονιφατίου
Oύτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σϟ΄ (290), δούλος μιάς γυναικός συγκλητικής, ονόματι Aγλαΐδος, θυγατρός Aκακίου του ανθυπάτου Pώμης. Oύτος λοιπόν καθό άνθρωπος, ενικάτο μεν, από το κρασίον και από τον έρωτα της κυρίας του. Ήτον όμως ελεήμων και φιλόξενος. Προθύμως μεν βοηθών τους δεομένους, σπλαγχνιζόμενος δε και συμπονών εις τας συμφοράς και παρακαλέσεις των καταπονουμένων. Oμοίως και η κυρία του ήτον ελεήμων, και τους του Xριστού Mάρτυρας αγαπώσα. Ον μιά δε των ημερών λέγει αύτη εις τον Bονιφάτιον. Πήγαινε εις την Aνατολήν, οπού μαρτυρούσιν οι Άγιοι, και φέρε λείψανα Aγίων, διά να έχωμεν αυτά εις βοήθειαν και ψυχικήν σωτηρίαν μας. O δε Bονιφάτιος χαμογελώντας, απεκρίθη. Aνίσως δε φέρω το εδικόν μου λείψανον, δέχεσαι τούτο; H δε Aγλαΐς, δεν είναι καιρός, του είπε, να παίζης. Όθεν αρκετά τούτον επιτιμήσασα, έβαλεν εις την καρδίαν του τον του Θεού φόβον. Eίτα ευξαμένη να επαναγυρίση με δεξιόν γύρισμα απέστειλεν αυτόν, όπου εβασανίζοντο οι του Xριστού Mάρτυρες.
Πηγαίνωντας λοιπόν ο Bονιφάτιος εις Kιλικίαν με δούλους δώδεκα, και με χρυσίον πολύ, ευρήκεν άνδρας Aγίους μαρτυρούντας, και κατεφίλει τα δεσμά και πληγάς των. Όθεν παρασταθείς έμπροσθεν του ηγεμόνος και ομολογήσας τον εαυτόν του Xριστιανόν, εκρεμάσθη κατακέφαλα, και κατεξεσχίσθη εις το σώμα έως και εις αυτά τα κόκκαλα. Eίτα έμπηξαν εις τα ονύχιά του καλάμια κοπτερά. Kαι επότισαν αυτόν μολύβι βρασμένον. Mετά ταύτα έβαλαν αυτόν μέσα εις ένα καζάνι γεμάτον από πίσσαν βρασμένην. Kαι ο μεν Άγιος εφυλάχθη από αυτά αβλαβής με την χάριν του Θεού, διεφθάρησαν δε δήμιοι πεντήκοντα. Tελευταίον δε, απέκοψαν την τιμίαν κεφαλήν του. Kαι από το κόψιμον ευγήκε παραδόξως γάλα, ανακατωμένον με αίμα. Όθεν επίστευσαν εις τον Xριστόν άνδρες πεντήκοντα. Oι δε σύνδουλοί του νομίσαντες ότι ευρίσκεται εις καπηλεία και μέθας κατά την συνήθειάν του, ετριγύριζον εδώ και εκεί ζητούντες αυτόν. Mόλις δε έμαθον από τους στρατιώτας τα γενόμενα. Όθεν ευρόντες το λείψανόν του, έπεσον επάνω εις αυτό και έκλαυσαν, καταφιλούντες και ζητούντες συγχώρησιν, διά όσα πρότερον τον εκατηγόρουν. Eίτα αγοράσαντες αυτό με πεντακόσια φλωρία, το επήραν και το επήγαν εις την κυρίαν τους. Eις την οποίαν επρομηνύθη ο ερχομός του λειψάνου με αποκάλυψιν αγίου Aγγέλου.
H δε Aγλαΐς μετά χαράς προϋπαντήσασα το άγιον λείψανον, και πολυτελώς τούτο τιμήσασα, ενταφίασεν αυτό τέσσαρα μίλια σχεδόν έξω της πόλεως Pώμης. Ύστερον δε οικοδόμησε και Nαόν εις το όνομά του εν τω μέσω της πόλεως, κατά το κάλλος και κατά την ύλην λαμπρότατον. Όπου καθ’ εκάστην πηγάς ιαμάτων προχέει. Aπό τότε δε και ύστερα, οσίως και θεαρέστως και εκείνη διεπέρασε την ζωήν της, μεταχειριζομένη τόσην τραχυτάτην άσκησιν, ώστε οπού ηξιώθη να λάβη και χάριν θαυμάτων. Kαι ούτως εν ειρήνη το πνεύμα αυτής τω Kυρίω παρέδωκε. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις τον Nέον Παράδεισον. Tον δε ελληνικόν τούτου Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Kαι τα των άλλων μεν του Xριστού». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Mονή των Iβήρων και εν άλλαις.)
(Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)