Η ομοφυλοφιλία, ανδρική και γυναικεία, αποτελεί μία σοβαρή ερωτική παρεκτροπή. Τη συναντάμε σε όλες τις ιστορικές περιόδους, ως παθολογική ψυχοσωματική ιδιαιτερότητα ορισμένων ανθρώπων. Ποτέ δεν θεωρήθηκε φυσική σχέση, πολλώ δε μάλλον ηθική πράξη. Σε όλες τις εποχές η ομοφυλοφιλία ήταν καταδικαστέα και συχνά παράνομη. Μόνο σε ορισμένες εποχές με ελευθεριάζουσα ηθική ήταν κάπως ανεκτή.

Πολλοί σύγχρονοι μελετητές υποστηρίζουν πως οι αρχαίοι Έλληνες ασκούσαν την ομοφυλοφιλία και μάλιστα την είχαν αναγάγει σε κυρίαρχη σεξουαλική σχέση.

Έχει δε επικρατήσει στούς κύκλους των ψευτοδιανοούμενων της Εσπερίας ότι, η Ελλάδα έχει παράδοση στην ομοφυλοφιλία και ιδιαίτερα η Λεσβος, διότι σε αυτή έζησε η γνωστή ποιήτρια Σαπφώ, την οποία συνέδεσαν (κακώς) με τη γυναικεία ομοφυλοφιλία !

Αυτό είναι όχι μόνο ιστορική ανακρίβεια, αλλά και σκόπιμη διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας από κάποιους σύγχρονους φίλα προσκείμενους προς την ομοφυλοφιλία "επιστήμονες", ώστε να δικαιολογήσουν την σύγχρονη ξέφρενη έξη προς την ομοφυλοφιλία και γενικά την ακολασία.

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν ήταν περισσότερο η λιγότερο ανήθικοι από άλλους ανθρώπους διαφορετικών εποχών. Ειδικά για τη Λεσβία μεγάλη λυρική ποιήτρια Σαπφώ, που προαναφέραμε, ουδεμία σοβαρή ένδειξη υπάρχει ότι ήταν ομοφυλόφιλη, αντίθετα υπάρχουν στοιχεία πως ήταν μία υγιής ψυχοσωματική προσωπικότητα, σφόδρα ερωτευμένη με τον Φάωνα, τον Μυτιληναίο, για χάρη του οποίου και αυτοκτόνησε, επειδή δεν ανταποκρινόταν στον έρωτά της, πράξη αδιανόητη για μια ομοφυλόφιλη!

Η χριστιανική διδασκαλία, η οποία ανήγαγε τον άνθρωπο στην αυθεντική του φύση, επόμενο ήταν να καταδικάσει την ομοφυλοφιλία ως έσχατη μορφή κατάπτωσης του ανθρώπου και ως αντιπροσωπευτικό δείγμα εκτροπής από την καλή λίαν φύση του.

Ο απόστολος Παύλος στιγματίζει με έμφαση τις σεξουαλικές αυτές παρεκτροπές ως εξής:
«αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες... οι τα τοιαύτα πράσσοντες άξιοι θανάτου εισίν» (Ρωμ.1: 26-32).

Το ανθρώπινο σώμα είναι ιερό ποίημα του Θεού, ναός του Αγίου Πνεύματος (Β’ Κορ. 6:16) και γι’ αυτό δεν μπορούμε να το παραδίνουμε στην ακολασία, διαφορετικά «ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει φθερεί τούτον ο Θεός, ο γαρ ναός του Θεού άγιος εστίν, οίτινες έστε υμείς», (Α’ Κορ. 3:18).

Με βάση λοιπόν αυτή την αρχή, η ομοφυλοφιλία θεωρείται από την Εκκλησία ως μία από τις χειρότερες μορφές αμαρτίας, αισχρό βδέλυγμα μπροστά στο Θεο.

Το αφύσικο δε της υπόθεσης βεβαιεί και αυτή η ίδια η φύση, καθότι η ομοφυλοφιλία είναι "προνόμιο" μόνο των ανθρώπων, και πουθενά δεν την συναντάμε στο ζωϊκό βασίλειο. (Σ.Α.Κ.: Εκτός εάν οι διεστραμμένοι άνθρωποι "εκπαιδεύουν" ή δημιουργούν με τα σύγχρονα μέσα τέτοιου είδους ζώα).

Ομοφυλοφιλία και σοβαρότητα είναι δύο έννοιες αντίθετες. Για τον ισχυρισμό πως η προσωπική ζωη του καθενός είναι απαραβίαστη και κατά συνέπεια το σώμα μας μας ανήκει και μπορούμε να το χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε, υπάρχει αντίλογος.

Η ερωτική μας συμπεριφορά, εφόσον κατ’ ανάγκη προϋποθέτει και δεύτερο πρόσωπο, παύει να είναι προσωπική υπόθεση. Το σώμα μας είναι προϊόν κοινωνίας των γονέων μας, αυτό σημαίνει ότι ανήκει στην κοινωνία που το δημιούργησε. Το σώμα του άνδρα ανήκει στη σύζυγό του και το σώμα της γυναίκας ανήκει στο σύζυγό της και οι δύο μαζί ανήκουν στα παιδιά τους και όλοι αυτοί ανήκουν στην ανθρώπινη φύση και τελικά η ανθρώπινη φύση ανήκει στο Θεο που τη δημιούργησε.

Αυτή είναι η ελληνορθόδοξη αντίληψη περί διανθρωπίνων σχέσεων. Πανω σε αυτή την αρχή στηρίζεται και η ερωτική ανθρώπινη σχέση.

Η ομοφυλοφιλία είναι αφύσικη σχέση και δε μπορεί να εξυπηρετήσει το σκοπό του έρωτα που είναι η αλληλοσυμπλήρωση του άρρενος και του θήλεως, ως επί μέρους στοιχεία της ανθρώπινης φύσεως, ή παραγωγή έργου, ή ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας και η δι’ αυτού γέννηση νέου ανθρώπου!

Πρέπει να καταλάβουν κάποιοι, πως οι Έλληνες στην πλειοψηφία μας παραμένουμε βαθιά προσηλωμένοι στις προαιώνιες θρησκευτικές και ηθικές μας παραδόσεις. Βεβαίως οι καιροί μας χαρακτηρίζονται ως εποχή αποστασίας και πρωτοφανούς έκλυσης των ηθών. Η εισαγόμενη ανηθικότητα δυστυχώς όλο και περισσότερο διεισδύει στην κοινωνία μας και βέβαια η ομοφυλοφιλία είναι μία από τις κύριες μορφές της.

Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι πλέον ορατές και οι επιπτώσεις στα πρόσωπα και την κοινωνία, στο άμεσο μέλλον, θα είναι αναμφίβολα τραγικές, εκτός αν ξυπνήσουν οι υγιείς μηχανισμοί αμύνης της κοινωνίας μας και λειτουργήσουν ως τροχοπέδη κατά της ηθικής καταβαράθρωσης που απειλεί το Έθνος μας.

Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος Καθηγητής